Route 66 & Grand Canyon

Update!!

We zorgen dat we zo snel mogelijk ons hotel in Laughlin kunnen verlaten.
Zet ‘m op je Block-list: hotel Tropicana in Laughlin in de staat Nevada.



Ben je ooit in Preston Palace geweest? Dit is 10 keer erger.
Een herrie!!! Niet normaal. Complete Amerikaanse gezinnen, die door de weeks geen aandacht aan elkaar kunnen schenken, brengen hier hun weekend door met gokken, zuipen en feesten.
Niks voor ons. Maar ja, wij zijn ook al wat ouder…..
Route 66. Dat is echt iets voor ons. Lekker op ons zelf en van niemand last.



Eén van de laatste nog bestaande ‘gasstations’ vind je in Hackberry. Je kunt er geen druppel benzine meer krijgen. Het doet nu dienst als museum en souvenirwinkel.

     

     

Buiten staan oldtimers langzaam weg te rotten in de droge woestijnwind. De felle zon heeft het lakwerk al aardig aangetast.

     

De sheriff van Hackberry heeft zijn dienstauto jaren geleden ook aan het museum afgestaan.

     

Met één stap over de drempel van het museum ben je ineens terug in de jaren 60 toen Elvis nog hip was. De jukebox staat aan. Dat zie je aan de verlichting. Er komt alleen geen muziek meer uit.
Je kunt er nog wel een Colaatje bestellen.
De winkel hangt vol met souvenirtjes die alles met Route 66 te maken hebben.
Het hangt er vol met die ouderwetse reclame borden. Voor een flinke stapel dollars kun je eigenaar worden van één van die borden. Als je een beetje uit je doppen kijkt zie je dat ze van elk bord meerdere identieke exemplaren hebben. Verder onderzoek wijst uit dat de borden allemaal het label ‘Made in China’ hebben.

     

Ook in Seligman, een stukje verderop, waan je je in de ‘sixties’. 
Een vriendelijk bord aan de rand van het dorp heet je van harte welkom.
Seligman schijnt de ‘Birth Place of Historic Route 66’ te zijn.

     

Er staan zelfs nog van die oude huisjes uit de tijd dat Lucky Luck nog met Jolly Jumper door de straten reed.

     

In de ‘General Store’ kun je dezelfde souvenirtjes kopen die we ook in Hackberry hadden gezien.
De plaatselijke bevolking langs Route 66 moet het echt hebben van de toeristen.

     

De garage van het dorp is lang geleden al gesloten. De takelwagen staat te verbleken in de zon.
Zou je ze nog kunnen bellen?
Trekpleister van het dorp is de originele gevangenis.

     

Wij vermoeden dat ook die niet meer gebruikt wordt. De deur staat al de tijd, dat wij er zijn, wagenwijd open.
Verder het dorp in, gelegen aan één lange weg, zie je links en rechts nog meer verlaten pandjes die nu dienst doen als Gift Shop of Trading Post.

     

Ze doen er werkelijk alles aan om de toerist aan zich te binden. Men moet wel. Dat is de enige kans van de ‘locals’ om te overleven.
Of men werkt bij het spoor, BNSF Railway. Dit is één van de 4 overgebleven ‘transcontinental railroads’ en vervoert de meeste goederen ter wereld.



Langs grote delen van Route 66 rijden deze gigantische treinen met je mee. In de plaatsjes die we aan doen komen met enige regelmaat meterslange wagons, met drie of vier ‘locomotives’ voor en eentje achter, voorbij denderen.
Tip: Route 66 museum in Ash Fork.



Wij er heen.
Ze zijn gesloten.
We gaan weer door.
We sluiten de dag af in Williams. Mocht je er zelf een keer komen dan moet je echt naar Pete’s Route 66 Gas Staton Museum.

    

Ook dit is een tot museum omgetoverde garage uit de jaren 60.
Maar bij Pete is alles tot in de puntjes verzorgt. Je verwacht ieder moment een klant voor een onsje bougiepuntjes.
Je mag trouwens nergens aankomen. In Pete’s winkeltje kom je dezelfde souvenirs tegen als die in Hackberry en Seligman.
In Tusayan overnachten we in Red Feather Lodge.
Dit is nu echt zo’n typisch Amerikaans plaatsje. Je moet het een keer gezien hebben.

     

Elanden komen tegen het einde van de dag naar het dorp en doen zich te goed aan de struiken die her en der bij de hotels staan. Niemand trekt zich iets aan van de beesten. Het hoort gewoon bij Tusayan.

Tijd voor spektakel. We gaan met een helikopter de Grand Canyons in.
Na een instructiefilmpje gaan we de helikopter in.
Voor ons is het de eerste keer om in zo’n ding te zitten.

     

Ik zit voorin. Cool!!!
Allemaal een koptelefoon op, seatbelts om en we kunnen.
Na een paar minuten boven de bossen te hebben gevlogen zien we in de verte de Canyons opdoemen.

     

We komen steeds dichter bij de rand. En dan ineens die immense diepte. Heb je ooit wel eens dat gevoel gehad dat je een hele grote knoop in je buik kreeg? Nee? Nou dat gevoel maar dan 100 keer zo erg.

     

Al snel ben je één met je omgeving. Zo boven de Canyons merk je weer hoe klein wij eigenlijk zijn.
Waar je ook kijkt je ziet elke keer weer een ander landschap. Het één nog mooier dan het andere.

     

We blijven maar een klein half uur boven de Cayons hangen. We hebben een afstand van niks afgelegd. Zo groot zijn de Canyons. Enfin. Gewoon zelf een keer doen.
Willen we nog meer zien? Natuurlijk. We gaan verder op weg naar Grand Canyon National Park. Nou, die National Park Pass hebben we ondertussen al in een viervoud terugverdiend. 
We stoppen bij een aantal View Points die steeds weer een ander uitzicht over de Canyons bieden.

     

Bij veel van die punten staan geen hekken. Daar gaat men ervan uit dat je je gezonde verstand gebruikt.
Sommigen zijn echt niet goed bij hun hoofd en gaan, soms met kleine kinderen op de arm, tot vlak aan het randje staan voor de mooiste foto. Er wordt voor gewaarschuwd. De rotsen kunnen instabiel zijn. Je kunt naar beneden lazeren. Jaarlijks schijnen er tientallen mensen om het leven te komen door dit soort stunts.
Met name de dames en heren van “….nummer 18 met kroepoek….” hebben hier een handje van.
Zodra je wat pannengekletter hoort komt er weer zo’n horde aan, halen ze de meest acrobatische toeren uit, Nikon, Nikon en, hoppatee, weer de bus in. Op naar de volgende stop.

     

Bij Desert View kun je vanaf de 21 meter hoge Desert View Watchtower over de Canyons kijken met in de verte de Colorado River. De toren stamt uit 1932 en staat er nog steeds. Door een slimme constructie van een stalen frame versterkt met beton heeft deze toren de elementen al die jaren kunnen weerstaan. De toren is destijds neergezet om de Grand Canyons meer bekendheid te geven.
Dat lijkt mij aardig gelukt.

     

Zelfs onze vrienden Amish hebben de weg naar de toren weten te vinden.
Ons bezoek aan de Grand Canyons voor vandaag stopt in Page.
Hier blijven we een paar dagen om bij te tanken.
We zitten in het Quality Inn hotel met uitzicht op de Glen Canyon Dam.
Wat hier allemaal te doen is? Geen idee. 
Ook dit gaan we voor jullie uitzoeken.

Laterrrrrr.