Van Tupelo naar Memphis

Hoi.

We zijn veilig en wel aangekomen in Tupelo.
Ik ga niet al te veel over Tupelo vertellen. Het is de geboorteplaats van Elvis Presley.
Wij hebben de moeite genomen de belangrijkste highlights te bezoeken en er verslag over uit te brengen.
Wil je meer specifieke details over Tupelo en Elvis kijk dan zelf even op het internet.
Dat is trouwens heel interessant en heel leerzaam. Het was en blijft een markant persoon.

Aan Elvis Presley drive staat het huisje waar Elvis is geboren.
We zijn er binnen geweest.

Je komt binnen in de slaapkamer van Gladys en Vernon. De ouders van Elvis.
Het bed wat daar staat zou het originele bed zijn.
Dat lijkt me sterk omdat je elders weer leest dat de ouders van Elvis alle meubels verkocht hadden
en naar Memphis verhuisd zijn.
Misschien hadden ze het bed niet verkocht. Wie zal het zeggen?
Daar, in dat zelfde bed, is Elvis geboren als broertje van een tweeling. Zijn broertje, Garon, is dood geboren. 
Omdat zijn moeder vervolgens geen kinderen meer kon krijgen is Elvis enig kind gebleven.
In de slaapkamer zit een vleesgeworden gedaante op een stoel en begint, zodra we binnenkomen,
een heel verhaal af te draaien.
Alsof een bewegingssensor haar in werking heeft gezet.

We schieten wat foto's en gaan het tweede vertrek binnen. De keuken.

Terwijl we ons staan in te leven in hoe het leven van het gezin Presley er uit heeft gezien hoor je de dame, 
in de slaapkamer links, aan het laatste beetje van haar Cola slurpen.
Dat was het. Meer ruimte hadden ze niet in huize Presley.
Elvis sliep met zijn ouders in één bed. 
Je moet het zien om het contrast te 'voelen' tussen hoe iemand ter aarde komt, heel erg arm,
en hoe hij die weer verlaat, stinkend rijk.

Even verderop staat de 1939 Plymouth van het gezin. De auto waarmee ze naar Memphis zijn verhuisd.

Het kerkje waar het zangtalent van Elvis ontdekt is staat verderop op het terrein.
Van origine stond het kerkje een paar straten verderop, in Adams Street, maar moest plaats maken voor nieuwbouw.
Slopen was geen optie en daarom werd het kerkje verplaatst naar waar het nu staat.

In dit kerkje is Elvis in aanraking gekomen met gospelmuziek waarbij de gitaar een belangrijk muziekinstrument was.
Niet veel later begon hij, veelal op verzoek van velen, te zingen gedurende de kerkdiensten.
In datzelfde Tupelo kreeg Elvis zijn eerste gitaar die zijn moeder voor hem gekocht had.
Die winkel, de Tupelo Hardware Company, staat er nog steeds. We zijn er binnen geweest. 

De toonbank waar Elvis zijn moeder de gitaar kocht staat er nog steeds en ze verkopen er nog steeds gitaren.
Hamers en zeilspijkertjes verkopen ze er ook (nog steeds).

Jammer genoeg is alles rondom Elvis één groot commercieel circus geworden.
Als je naar het museum wilt dan ben je 8 dollar kwijt. Bezoek aan het kerkje? Zes dollar. 
Zijn geboortehuis van binnen bezichtigen? Vier dollar. Dat soort grappen maakt het reizen naar Amerika zo kostbaar.

Bovenaan de helling, uitkijkend over de plek waar Elvis zijn geboortehuis staat, ligt het Overlook Pavillion.
Dit schijnt de plek te zijn waar Elvis, in zijn jonge jaren, vaak te vinden was. Samen met zijn vrienden.
Nog steeds kun je er lekker gaan zitten en van het uitzicht genieten en je eigen dromen, dromen.
Daarnaast een enorm groot bronzen beeld van The King.
Op de voorgrond een dertienjarige Elvis met zijn eerste gitaar.
In 29 jaar opgegroeid van een arme jonge naar een ster van ongekende wereldklasse.

We verlaten de buurt waar Elvis geboren en opgegroeid is en gaan Tupelo verder ontdekken.
Alles ademt Elvis Presley. Langs de rand van de stoep staan artistieke gitaren.

Op muren staan grote schilderingen van The King of Pop en in winkels is altijd wel iets te vinden wat aan hem herinnert.

Als laatste bezoeken we Tupelo Fairpark.
Daar staat een standbeeld van Elvis en symboliseert zijn terugkeer naar Tupelo in 1956 en '57.

Op deze plek heeft hij concerten gegeven waarvan de opbrengsten ten goede zijn gekomen 
aan het behoud van zijn geboortegrond en voor de oprichting van het Elvis Presley Youth Center.

Elvis is 13 jaar als hij, samen met zijn ouders Tupelo verlaat en voor een beter bestaan naar Memphis vertrekt.
Wij moeten ook gaan. Wij moeten ook naar Memphis.

Het is nog vroeg in de avond als we daar aankomen.
We gaan direct op onderzoek uit. We gaan richting Beale Street.
Met de gratis Shuttle bus van het hotel zijn we er binnen een paar minuten.
We treffen het. Elke woensdag van de maand is er 'Bike Night on Beale'.

Duizenden 'bikers' verzamelen zich in Beale Street om hun stalen rossen aan het publiek te tonen.
De één is nog mooier en groter dan de ander. 
Omdat het nog niet donker is en alle 'bikers' er nog niet zijn gaan we 'dineren' in het Peabody hotel.
Da's om de hoek en heel sjiek. Nou ja. Als je sjiek doet is het al genoeg. 'Namaak' noemen we dat ook wel.
Datzelfde Peabody is ook bekend om de wereldberoemde 'Duck march'. Maar da's voor later.
Het is donker als we weer terug zijn in Beale Street. Er kan geen motor meer bij.

Het is er gezellig. Neon reclame (klinkt toch lekkerder dan LED reclame) aan de gevels en de vele motoren
met al hun verlichting geven een aparte sfeer aan de omgeving.
Ik heb een filmpje toegevoegd.
Klik hier voor het filmpje.

Moe maar voldaan en met suizende oren gaan we naar de 'pick up' voor onze Shuttle.
Bedtijd.
Morgen moeten we er om half zeven uit.
In de ochtend.
Waarom? Voor jullie.

Hou mijn blogs in de gaten.

Truste.