Joshua Tree National Park

Hallo,

Daar zijn we weer. Deze keer een stukje over de mooie natuur in Joshua Tree.

Onderweg naar Joshua Tree rijden we door enorme parken met windmolens.

     

Over ‘horizonvervuiling’ doen ze hier niet moeilijk.
Met een uurtje komen we aan bij het Visitor center.

          

We trekken onze ‘loopschoenen’ aan, smeren ons dik in met factor 30, doen een pet op tegen een zonnesteek en zorgen dat we voldoende water bij ons hebben.
We zijn helemaal klaar voor de tour.
“Today there’s no tour”. Dat zijn de magische woorden van de 'Ranger' achter de balie.
“You can do a tour on your own, by car”.
Da’s ook goed.



De ‘Ranger’ achter de balie zet wat krabbels op een kaart van het park waar je de mooiste dingen kunt bezichtigen en we kunnen op weg.
We houden onze loopschoenen wel aan. Dan lijkt het net echt.

     

Onze eerste stop is bij Sky’s the Limit.
Daar kun je naar de sterren kijken. Nu gaat dat natuurlijk niet lukken.
Het is midden op de dag.
Dan maar even weg dwalen in de Mediation Garden.

               

Helemaal tot rust gekomen en in vrede met onszelf zetten we onze privé tour voort.
We vergissen ons in de afstanden. Op de kaart die we van de ‘Ranger’ hadden gekregen lijkt alles dicht op elkaar te liggen. In werkelijkheid moeten we mijlen afleggen voor een eerstvolgend uitzichtpunt.

               

Al heel snelt valt het op dat het landschap constant anders is nadat je een stuk hebt gereden.
Het is eigenlijk ongelofelijk wat de natuur allemaal aan variatie kan laten zien.

    

Ik kan er wel uren over vertellen maar kijk gewoon naar de foto’s. Die zeggen meer dan genoeg.

     

Wat leuk is, is Skull Rock. Een rots die door de elementen is uitgesleten en nu de ‘looks’ heeft van een doodshoofd.
Op onze reis door Joshua Tree Park krijgen we te maken met een tijdelijke wegafsluiting.



Een verkeersregelaar houdt het verkeer tegen. In zijn hand een stok met daarop een stopbord.
Mooi baantje zo in de buitenlucht. Het is bijna 40 graden.
Als laatste deel van onze tour komen we aan bij Keys View.
Vanaf daar kijken we zo de San Andreas fault in.
Waar we ons allemaal wel voor moeten schamen is de manier waarop we de aarde naar de ratsmodee helpen.

     

Er hangt een ondoorzichtige nevel in de vallei. In de verte zouden we Palm Springs en het San Jacinto State Park, waar we met die kabelbaan naar boven zijn gegaan, moeten zien liggen.  Dat ligt op nog geen 32 kilometer afstand.
Nou, vergeet het maar. Door de ligging van de bergketens aan beide kanten van de San Andreas fault ontstaat een sterke luchtstroming. Die voert vervuilde lucht uit de steden uit grote delen van het Westen door deze pas, de Banning Pass, heen en verspreid die smerigheid over de Coachella Valley.
Op sommige momenten hangt er zoveel troep in de Valley dat het de leefomgeving in het park aantast en dat het zelfs de norm van het maximaal toelaatbare overschrijdt.
Alleen als het heel hard waait heb je kans dat je de overkant kunt zien.
Ga daar maar eens over nadenken.

     

Wij verlaten het park. Gooien de tank van onze bolide nog een keer vol bij Roy en gaan op weg naar Laughlin. We hebben een kamer geboekt in hotel Tropicana.

Tot gauw.