Van Memphis naar Vicksburg

Hallo, daar ben ik weer.

Dag 11 van onze rondreis door Deep South is aangebroken.
Vandaag reizen we verder naar Vicksburg. Dat is best nog wel een stukkie.
Als je het in één keer doet, dus zonder te plassen, ben je bijna 4 uur bezig.
Natuurlijk moeten wij ook een keertje plassen en dus zullen wij er langer over doen.
Sowieso passen we altijd 'culturele' pauzes in. Om de geest te verruimen.
Maar, voordat je cultuur gaat snuiven moet je eerst goed ontbijten.
Dat doen we bij Miss Polly aan Beale Street. Die naam heb je eerder al voorbij zien komen.

Beale Street ziet er overdag heel anders uit dan op de Bike Night.
Het lijkt alsof er nooit iets gebeurt hier 'on Beale'.

Een paar straten verderop, in één van de achterbuurten van Memphis, staat het Stax Museum.

Dit was voorheen een studio waar grote artiesten hun songs opnamen.
Stax is in 1957 begonnen onder het platenlabel Satellite Records.
Omdat er al een label met de naam Satellite bestond en de oprichters problemen wilden voorkomen werd de naam veranderd in Stax.
Otis Redding, bijvoorbeeld, is een van de artiesten die door Stax groot is geworden. 
In de jaren daarna traden er nog veel meer grote artiesten in zijn voetsporen.
Denk daarbij aan Isaac Hayes, die gast met die grote Cadillac op het filmpje, Booker T. Jones, Sam & Dave en David Porter.
Namen die je wellicht niet veel zeggen. Maar zij zijn de grondleggers van de nieuwe muziekstromen geweest zoals wij die uit de jaren 80 en daarna kennen.

Eigenlijk heeft heel veel muziek zijn oorsprong gevonden in de Stax Studio's.
Het meest bijzondere aan dit verhaal, en iets wat ook heel uniek en gedurfd was voor die tijd, is dat twee blanken een 
samenwerking aangingen met mensen van een ander ras.
Door problemen in de daarop volgende jaren gaat de Studio failliet en wordt het pand opgekocht door de naastliggende
kerk en doet dienst als gaarkeuken.
In 1989 wordt het pand gesloopt. In 1998 wordt het pand weer volledig herbouwd en bouwt men de Stax Music Academy ernaast. Een school voor aanstormend muziektalent.
De Studio doet nu dienst als museum inclusief de opname studio met al zijn originele apparatuur en muziekinstrumenten.

Ik had het zojuist over de achterbuurten van Memphis. Naarmate je meer naar het zuiden afzakt des te meer zie je de
verschillen tussen arm en rijk.
De arme bevolking, de African American, leeft in hokken waar wij in Nederland geen enkele voorstelling van kunnen maken.
Wij hebben dat niet.

Hier in Deep South is de slavernij weliswaar naar de geschiedenisboeken verdreven maar je ziet nog wel het onderscheid tussen de diverse bevolkingsgroepen.
In restaurants, tankstations, in de hotels, overal waar je komt zijn donkergekleurde mensen in dienst van.

We verlaten Memphis. Leuke stad om te vertoeven, trouwens. Moet je ook doen.
Clarksdale is de volgende stop. Anderhalf uur verder.
Je denkt natuurlijk: "Clarksdale, waar ken ik dat van?"
Van de Ground Zero Blues Club. Morgan Freeman is een van de eigenaren.
Weet je het weer?
Over armoede gesproken. Het wordt hier alleen maar erger. Moet je die huizen zien.

We nemen een versnapering bij de Blues Club. Je kijkt je ogen uit.
Met stift hebben bezoekers hun namen achtergelaten op wat je maar kunt verzinnen. 

Op de tafelkleden, de leuning van de stoelen, de muren, de luxaflex en de reclameborden.
Ook de toiletten zijn helemaal volgekalkt.

Als we weggaan zitten locals op de veranda een stukje muziek weg te geven.

Een uurtje verderop, in Leland, staat een heus Kermit museum. Van die kikker, weet je wel? Gaaf toch?
Je mag voor niks naar binnen. Wel vinden ze het fijn als je een donatie doet.
We beginnen met het meest makkelijke deel. We doneren 100 dollar.

Dan laten we ons rondleiden en worden geïnformeerd over de schepper van Kermit; Jim Henson.
In het museum staat een geschenk van de Henson's aan het museum. Een vitrine waar Kermit op zijn banjo zit te spelen.
Het museum is heel klein maar is in de verre omstreken en op internet wereldberoemd.
Wist je trouwens dat Jim Henson heel jong gestorven is? Hij is maar 54 jaar geworden.
Doodgegaan aan een of andere nare vorm van longontsteking.
Na de rondleiding gaan we nog even met Kermit op de foto, doen nog een laatste aankoop,
een Kermit magneetje, en nemen afscheid.
Ook de dame van het museum vraagt ons om nog eens een keer langs te komen zodra we weer in de buurt zijn.
We beloven het met onze hand op ons hart.

Valt je het trouwens ook op dat we het alleen maar over dooie hebben?
Martin Luther King, Johnny Cash, Elvis en nu Jim weer. Gaat lekker zo.

En weer door. Naar Vicksburg.
Meer en meer naar het zuiden zien we links en rechts van de weg hele stukken land onder water staan.
We zien het ook aan de bomen en elektriciteitsmasten die ver tot boven hun knieën in het water staan.
Even verderop zien we volledige huizen en schuren grotendeels in het water staan.

Her en der is een weg afgesloten. Bizar om te zien. Dit kennen wij niet.
Later, bij navraag, blijkt dat dit gebied al maandenlang geteisterd wordt door enorme regenbuien.
De Mississippi kan al dat water niet verwerken met als gevolg ondergelopen stukken land en straten.
Het schijnt dat heel veel mensen geëvacueerd zijn en dat het waterpeil voorlopig niet snel zal dalen.
Maar goed, na ruim anderhalf uur zijn we waar we moeten zijn; The Duff Green Mansion.

Een landhuis uit het verre verleden. In deze omgeving van het land zie je steeds meer van dit soort panden staan.
Ook binnen is het alsof je teruggaat in de tijd.
De kamers en het interieur ademen de koloniale tijd uit. 
Het hotel heeft slechts 7 kamers.
Onze gastheer verwelkomt ons vriendelijk en laat ons weten dat we morgenochtend gezellig met alle gasten gaan
ontbijten en dat we daarna een tour door het huis doen. Ik kan niet wachten.
Een paar straten verderop gaan we dineren bij Walnut Hills. Echt een onwijs leuke toko. Met anders gekleurde bediening.

Na afloop slenteren we terug naar ons hotel. Ook Vicksburg is gaaf.

Later meer over ons gezamenlijk ontbijt en tour.
Nog heel even geduld.

Groet.